Who cares wat Amerika kiest. Wat kies jij? 

Van verbaasd tot verbijsterd. Van ongeloof tot onthutst. Van hoopvol naar gedesillusioneerd. Het hele scala aan emoties zag ik deze week langs komen tijdens en na de verkiezing van Trump. Bij mijzelf en veel mensen in mijn omgeving was het een rollercoaster aan gevoelens en gedachten.

Een rollercoaster die vaak begon met een verlammend ongeloof. Een vicieuze cirkel rond de vraag hoe dit in godsnaam mogelijk is. Hoe kan een strafrechtelijk veroordeelde crimineel die zoveel onwaarheden en onmenselijkheden spuit aan de macht komen? Hoe is het mogelijk dat hele volksstammen kiezen voor een man met volstrekt andere normen en waarden? Wat zegt dit over de wereld?

Gevaarlijke vraag omdat de werkelijkheid niet te ontkennen valt, en het daarmee moeilijk is om hier op een andere manier naar te kijken. Een waarheid zo groot dat die alle positieve ontwikkeling in de wereld in de schaduw zet. En als je je nu afvraagt “Welke positieve ontwikkelingen dan?”  dan is dat exact wat ik bedoel.

Deze gedachtenkronkels geven uiteindelijk twee mogelijke uitkomsten. De ene uitkomst is de keuze om te strijden. Om nog meer dan ooit tevoren het tegengestelde te laten zien. Initiatieven te nemen, een bijdrage te leveren aan de wereld die wel van waarde is, omdat het harder nodig is dan ooit tevoren.

De tweede uitkomst is de keuze om op te geven. Als iemand met dit gedrag wegkomt, waarom zou ik dan voor mijzelf de lat zo hoog leggen? Ik geef het op, I don’t give a duck. Laat iemand anders de kastanjes maar uit het vuur halen. Het is zoals het is. Denk je nou echt dat ik de wereld kan redden, dat ik hier tegenop kan? Laat de Rutger Bregmans van deze wereld dat maar doen. 

Het is een prima te rechtvaardigen gedachte. Een begrijpelijke gedachte ook. Niet effectief, maar wel begrijpelijk. Op het macro niveau van de wereld dan. War je als Nederlander nu eenmaal geen stemrecht hebt in de Amerikaanse verkiezingen. Letterlijk buiten mijn ‘cirkel van invloed’. 

Het is spijtig genoeg echter ook een gedachte die 1:1 terug te vinden is op micro niveau. Op de plek waar mensen wel invloed uit kunnen oefenen. De werkplek.

Ook daar vinden soms verbazingwekkende gebeurtenissen plaats. Ontwikkelingen in strijd met onze eigen waardes die dezelfde vraag oproepen: “Hoe dan, hoe is dit mogelijk?” 

Ook dan zijn dezelfde twee uitkomsten waarneembaar. Strijden of opgeven. Er voor kiezen om wél je hart te volgen, of om te berusten. Vaak vertaald in: Strijden om te sturen op hun werkplek, of fysiek of mentaal afhaken. Ontslag en kijken of het gras elders groener is, of moedeloos blijven zitten en ‘het’ maar ondergaan, verzuchtend dat vroeger alles beter was.

Veel werkgevers maken zich zorgen over het verloop van personeel. Maar zijn de mensen die gelaten en berustend achter blijven niet een veel grotere zorg? 

Afgelopen week sprak ik twee medewerkers van een organisatie die in hun ogen te groot en onpersoonlijk werd. De aandacht voor elkaar is weg, spraken ze verdrietig uit. En dat komt niet meer terug… Om daarmee hun eigen inbreng volledig te onderschatten, én om in dekiem te smoren. In elke organisatie kun je nog steeds aandacht hebben voor elkaar. Op je eigen vierkant meter bijdragen aan de menselijkheid. Juist als dat harder nodig is dan ooit tevoren. Al is het maar door zo nu en dan aan elkaar te vragen “Hoe is het met jou?”

Ik heb (inmiddels) gekozen. I don’t give a duck om deze verkiezingsuitslag. Geen invloed, dus niet langer mijn energie. Hier ga ik in mijn eendje het verschil niet maken. Op mijn eigen vierkante meter daarentegen ga ik maximaal bijdragen als nooit tevoren. 

Wat kies jij?