Open deur

Nee hoor, zo leuk is hij niet. Ik hoef niets van hem. We zijn gewoon vrienden.

Als vader van twee dochters is het onderwerp vriendjes wel een dingetje. Voor hun moeder overigens ook. Met wie komen ze thuis? Is het wat? Hoe serieus is het? Vinden wij ze veilig, of gaan er allemaal rode vlaggetjes omhoog? Wat betekent het als ze zeggen dat er niets is, of dat het niets voorstelt?

Pas geleden kwam er één thuis, zo stralend en enthousiast dat het aanstekelijk werkte. Van een afspraak met een jongen uit de categorie ‘alleen maar vrienden’. En tijdens het kletsen over de film die ze in de bioscoop hadden gezien viel me iets op. Een plek in haar nek die duidelijk kwalificeerde als de sporen van een goede zuigzoen. Toen ik het benoemde werd er gelachen. Gelukkig op een manier die liet blijken dat het o.k. was. 

Toen 10 minuten later mijn vrouw de kamer binnen kwam ging snel de kraag omhoog, en mijn dochter en ik wisselden een blik van verstandhouding. Een blik met net iets teveel lach op onze gezichten. Een lach die mijn vrouw op onderzoek uit liet gaan. Waarom lachen jullie? Wat is er? Heb ik iets gemist? 

Als twee tellen later de zuigzoen ter sprake komt is de reactie van mijn vrouw niet van de lucht. Laat je dat toe? Als het alleen maar een vriend is vind ik dat niet oké. Ik dacht dat je rustig aan zou doen? Waar ik enthousiast was vanwege de crush van mijn dochter, was mijn vrouw vooral ongerust. Vriendjes en verliefdheid leuk, maar laat je niet gek maken. 

Zeg dat maar eens tegen iemand die verliefd is. Dat zijn gesprekken die niet altijd aankomen. En tegelijkertijd gesprekken die ze al van verre aan zien komen. De kraag ging niet voor niets omhoog…

Zo zie je maar. Waar wij als ouders denken dat voor onze kinderen voor elk onderwerp de deur bij ons open staat, het wordt anders ervaren. Sommige dingen bespreken ze met hun vader, sommige dingen met hun moeder. En soms, soms gaat de kraag voor allebei omhoog.

Elk keer als ik weer een artikel lees over grensoverschrijdend gedrag moet ik hier aan denken. Omdat in al die dossiers ook een leidinggevende is die roept dat zijn deur altijd open staat, en hij er niets van snapt dat mensen niet naar hem zijn toegekomen. Kennelijk is ook daar de inschatting die iemand over zichzelf maakt, en hoe het door anderen ervaren wordt nogal verschillend.

De deur kan dan wel open staan, maar als je daar gelijk een mening te horen krijgt over hetgeen je aankaart dan betekent een open deur nog geen veiligheid. 

Een open deur betekent niet alleen dat je altijd binnen kan lopen, maar ook dat er naar je geluisterd wordt. Met alle aandacht en zonder oordeel. 

Inmiddels is die veiligheid wettelijk gecreëerd door de verplichte vertrouwenspersoon. Fijn, maar feitelijk een ingewikkeld omweg. De basis voor een goede samenwerking bestaat uit een directe en open communicatie met elkaar. Communicatie waarin de intenties duidelijk zijn en vertrouwd worden. Zodat iedereen onbevangen kan delen wat hij of zij op z’n lever heeft. Of het nou zorgen zijn of een enthousiast “pap, ik ben verliefd!”. 

Wat zijn jouw intenties en kennen de mensen om je heen die al? Of kennen ze alleen je mening?