Bel mij niet

Herinner je je dat ene speciale dagje uit met je dierbare? Voor mij was dat een onvergetelijke dag op de Belgian Airforce Days, waar ik met mijn zoon naartoe ging. Wat begon als een simpel plan voor vervoer in België, veranderde al snel in een avontuur waar ik mijn overdenkingen bij kreeg.

Het begon met de vraag om samen te gaan. Ik dacht dat hij vervoer nodig had. Het was tenslotte in België. Maar hij liet snel doorschemeren dat het idee van een vader zoon uitje onderdeel was van zijn lol. Dus ook die van mij.

Vanaf dat moment begon de voorpret. “Ik heb tickets geboekt hoor!” En daarmee was het plan definitief. Ik zou met mijn zoon naar de Belgian Airforce Days gaan. 

Om de dag kwamen de appjes binnen. Met de flyer. Met het programma. Met foto’s van alles wat er te bewonderen zou zijn. Met het weerbericht. Eén ding was zeker: mijn zoon kon als vliegtuigspotter zijn hart ophalen, en ik had een perfecte gids die mij tijdens ons bezoek van alle mogelijke informatie zou voorzien.

En een stralende dag werd het. Volle zon, blauwe lucht, een enorme massa gelijkgestemde dus vriendelijke mensen, en een overvolle airshow. 

Op het terrein van wat normaal een niet toegankelijke luchtmachtbasis is stond het mooiste speelgoed ten toon gespreid. Van zweefvliegtuig tot een A360 airbus van de Deutsche Luftwaffe, en van sportvliegtuig tot F16. Speelgoed dat van dichtbij bekeken en gefotografeerd kon worden. 

En natuurlijk de airshow. Van half 10 ’s morgens tot half 6 ’s middags was het een onafgebroken show van een enorme reeks van uiteenlopende modellen vliegtuigen. Van Spitfires en Messerschmidts uit de periode van de tweede wereldoorlog, tot de hedendaagse en toekomstige straaljagers, ze deden allemaal hun kunstjes. Fly by, loopings in alle vormen, alles werd uit de kast gehaald. Het was een aaneengesloten spektakel van in drukwekkende manoeuvres, en bijpassende decibellen. 

In 8 uur tijd voltrok zich voor onze neuzen een spektakel met een CO2 uitstoot van jewelste, waar niemand zich druk overmaakte. Aan het iende van de dag besloot ik dan ook dat ik er klaar mee was. Als hier zonder enige wanklank zoveel C02 de lucht in geholpen wordt, dan maakt het geen **** wat ik thuis doe. Ik stop met afval scheiden. Ik stop met op de fiets boodschappen doen. Ik stop met spaarlampen. Ik stop met alles. Waarom zou ik nog? Het heeft toch geen zin als nog geen 100 kilometer verderop alles teniet wordt gedaan.

Belachelijk dat ik er zo tegenaan kijk? Natuurlijk. Wat een ander doet ontslaat mij niet van mijn verantwoording om te doen wat ik kan.

En toch is dit wat er op heel veel plekken gebeurt:

• “Waarom zou ik moeite doen voor nieuwe klanten als de financiële afdeling ze net zo hard weer de deur uit jaagt met foute incasso’s?”
• “Hoezo moet ik een stapje harder lopen voor mijn collega’s? Laten zij eerst hun eigen werk maar eens goed doen!”
• ‘Een boete voor 10 kilometer te hard rijden? Laat ze eerst een wat doen aan die hardnekkige linksrijders op de snelweg. Dat is past gevaarlijk!”
• “Hoezo krijg ik commentaar omdat ik 5 minuten te laat ben? Check eens bij al die thuiswerkers of ze op tijd beginnen.”
• “Zo slecht is mijn zes voor wiskunde niet, de hele klas had een onvoldoende.”

Er is altijd wel een ander extremer voorbeeld te vinden dat een geweldig excuus is voor ons eigen gedrag. Voorbeelden die ons gedrag rechtvaardigen omdat onze tekortkomingen in verhouding niet zoveel voorstellen. Voorbeelden waarmee we anderen en vooral onszelf een verhaal ophangen dat we iets niet hoeven te doen, en dat dat ook helemaal niet erg is. 

Andersom gebruiken we ‘m overigens ook. “Die ander is zo hier zo goed in, wat ik inbreng stelt niets voor…”

Hoe effectief zouden we zijn als we stoppen te vergelijken met anderen? Hoeveel meer zouden wij op onze eigen vierkante meter in beweging zetten als we het niet af laten hangen van de rest van de wereld? Of vind je vooral dat de rest van de wereld iets met deze boodschap zou moeten doen? 

Roy is bekend in de community als @roy