Het kleine pakketje

Dit artikel vertelt het verhaal van een man die, na het overlijden van zijn vrouw, iets belangrijks leert over hoe we ons leven leiden. Hij vindt een ongebruikt stuk lingerie en beseft dat we vaak wachten op speciale momenten om te genieten van wat we hebben. Het verhaal laat zien hoe deze ervaring hem doet besluiten om meer te genieten van het nu, minder te werken en meer tijd te besteden aan wat echt belangrijk is: familie, vrienden, en de kleine dingen in het leven. Het is een herinnering voor ons allemaal om niet te wachten op ‘speciale gelegenheden’ om te waarderen wat we hebben. Het artikel nodigt je uit om na te denken over hoe je elke dag als een speciale gelegenheid kunt behandelen.

Mijn vriend trok de lade van de kast van zijn echtgenote open en haalde er een klein pakketje, gewikkeld in zijdepapier, uit: “Dit is niet zomaar een pakje, dit is lingerie.” Hij maakte het papier open en bekeek de zijde en het kant. “De eerste keer dat wij naar New York gingen, acht of negen jaar geleden, kocht ik dit. Zij heeft het nooit gebruikt. Zij wilde het voor een speciale gelegenheid bewaren. Ik geloof dat dit wel het goede moment is.” Hij ging naar het bed en legde het bij de andere dingen die de begrafenisondernemers zouden meenemen. Zijn vrouw was zojuist overleden. Terwijl hij zich naar mij toe draaide, zei hij: “Bewaar niets voor een speciale gelegenheid, iedere dag dat je leeft is een speciale gelegenheid.” Nu denk ik altijd aan die woorden, en ze hebben mijn leven veranderd.

Tegenwoordig lees ik veel meer dan vroeger, en ik maak minder schoon. Ik zit op mijn terras en bewonder het landschap zonder aandacht te schenken aan het onkruid in de tuin. Ik breng meer tijd door met mijn familie en mijn vrienden en minder tijd op het werk. Ik heb begrepen dat het leven een geheel is van ervaringen om te waarderen. Voortaan bewaar ik niets meer; ik gebruik mijn kristallen glazen iedere dag, ik draag mijn nieuwe jasje als ik daar zin in heb om naar de supermarkt te gaan, ik bewaar mijn duurste parfum niet voor hoogtijdagen, ik gebruik het wanneer ik daar zin in heb.

De uitspraken als “ooit…” en “een dezer dagen…” probeer ik niet meer te gebruiken. Als het de moeite waard is, wil ik nu de dingen zien, horen en doen. Ik ben er niet zeker van wat de vrouw van mijn vriend zou hebben gedaan als zij had geweten dat zij er morgen niet meer zou zijn (een morgen die wij allen te licht opvatten). Ik geloof dat zij haar familie en intieme vrienden zou willen zien. Misschien zou ze enkele oude vrienden hebben opgezocht om vrede te sluiten of zich te verontschuldigen voor een oude ruzie. Ik vind het een prettig idee om te denken dat zij misschien Chinees zou zijn gaan eten omdat het haar lievelingseten was.

Het zijn de kleine, niet gedane zaken die mij zenuwachtig zouden maken als ik wist dat mijn uren geteld waren. Het zou me dwarszitten bepaalde vrienden niet meer te hebben gezien die ik “een van deze dagen” zou hebben opgezocht, of brieven niet te hebben geschreven die ik nog van plan was te zullen schrijven, of niet vaak genoeg aan mijn dierbaren te hebben gezegd hoeveel ik van ze houd. Nu stel ik niets meer uit, onderdruk niets en houd niets meer achter dat zou kunnen bijdragen aan de vreugde en vrolijkheid van onze levens. Ik zeg dat iedere dag speciaal is… iedere dag, elk uur, iedere minuut is bijzonder….

Ofwel: