(Spiritueel) narcisme anders bekeken

Normaal gezien ben ik geen voorstander van etikettering, maar in dit geval maak ik een uitzondering, enkel en alleen om het fenomeen narcisme uit de psychologie te kunnen benoemen.

Wanneer je dusdanig op zoek bent naar jezelf verlang je vaak naar antwoorden op meer existentiële vragen en voel je soms de noodzaak om de hulp in te roepen van eventuele therapeuten of behandelaars.  Bij gelegenheid kan zelfs een partner als dienstbode op je pad komen met een soortgelijke opdracht. Je trekt namelijk onbewust aan wat je op dat moment nodig hebt. Een dankbare les weliswaar, achteraf gezien. Het mooie van de zaak; ze laten je duidelijk weten waar je nog werk hebt aan jezelf.

Twee kanten van dezelfde medaille

Een zoektocht gaat vaak gepaard met twijfels en de kans dat je op zulke momenten wat kwetsbaarder bent, is groot. Je wilt immers maar al te graag die leegte opvullen en zoekt vooral naar steun buiten jezelf. Iemand om op te leunen, om naar op te kijken, iemand die je bij de hand neemt. Daar is op zich niets mis mee, tenminste binnen een gezond referentiekader. Maar – en hier komt de kat op de koord – als je met een (spirituele) narcist(e) te maken krijgt, ligt dit net even iets anders. Deze is namelijk evenzeer op zoek, maar dan naar iemand die opkijkt naar hén om diezelfde leegte op te vullen. Zie je de twee kanten van de medaille? Er ontstaat in feite een dynamiek die (erg) uit balans is. Meestal vertaalt zich dat in de ene partij die voornamelijk geeft en de andere die vrijwel alles neemt. De les is dat beide partijen deze balans in zichzelf mogen helen en dat de gever vooral leert om de eigen ruimte in te nemen, zodat de nemer geen kans (meer) krijgt om over grenzen heen te gaan. Uiteindelijk gaat het hier om het feit dat beiden inzien dat ze al GENOEG zijn en hiervoor de ander niet nodig hebben. Hoewel volkomen begrijpelijk, is het in feite zinloos om ‘de ander’ dan ook maar iets te verwijten, want als jij niet weet waar je grenzen liggen, hoe kan de ander het dan weten? Je boosheid en frustratie is dus eigenlijk naar jezelf gericht (ik ken mijn grenzen niet!), de ander weerspiegelt dit louter. Het is echter helemaal OK om boos te zijn, het zou maar wat raar zijn als je dat niet was! Emoties willen jou namelijk altijd iets vertellen. Doorvoel ze en laat het stromen, alleen zo kom je bij verandering. Vergeef, laat los en keer naar binnen, want daar zit de sleutel.

Zodra je je bewust bent van je eigen grenzen en deze duidelijk stelt, zal je zien dat al jouw relaties opmerkelijk harmonieuzer verlopen, vooral dan met jezelf en is deze laatste niet de meest waardevolle die je maar kunt hebben? Een gemeende dankjewel aan alle personen die je deze prachtige les spiegelen. Van zodra de les is geleerd, zullen de meesten uit je leven verdwijnen – hoe kan het ook anders – en plaatsmaken voor hele mooie, oprechte personen. Anderen zullen zich plots respectvol gedragen. Een mooie spiegel, toch?

Warme groet,

Karolien bekend onder de naam @lindelientje in de community

Noot: het is geenszins de bedoeling de wantoestanden binnen zulke dynamieken te relativeren, want deze kunnen best heftig zijn. Zorg altijd voor jouw eigen veiligheid (ook een grens trouwens!) en schakel tijdig hulp in.