Van wie laat jij het afhangen?

Er zijn weinig liedjes die écht blijven hangen. Dan is het deuntje wel aantrekkelijk maar volg ik de tekst niet. Veel van de Engelse teksten vind ik slecht verstaanbaar, en zodra een Nederlandse tekst te poëtisch wordt dan mis ik de clou. 

Ik probeer wel eens om een tekst écht te horen te doorgronden. Maar dan merk ik dat mijn gedachten na dertig seconden al weer ergens anders zitten. En als ik dan na 3 keer terug naar het begin wéér afgehaakt ben, nou dan ben ik er wel klaar mee. 

Mijn liefde voor muziek gaat dan ook vooral om de melodie en wat voor energie die mij geeft. Nodigt het uit om een zin of een paar woorden uit volle borst mee te zingen dan is het goed. 

Ik verraste mezelf dan ook door een nummer van Miley Cyrus meer dan leuk te vinden. Het was niet alleen leuk om uit volle borst mee te zingen, maar deze tekst volgde ik wel. En ik gaf er zelfs mijn eigen betekenis aan.

“I can buy myself flowers, Write my name in the sand

Talk to myself for hours, Say things you don’t understand

I can take myself dancing, And I can hold my own hand

Yeah, I can love me better than you can”

Ik ken genoeg situaties waar de ‘liefde’ van één kant leek te komen. Waar mijn inbreng of bijdrage niet gezien of gezien werd, en ik teleurgesteld afhaakte. Want waarom zou ik moeite voor iets doen als ik er niets voor terug krijg. Totdat ik ontdekte dat ik mijzelf daarmee erg afhankelijk maakte. Anderen bepaalden daarmee mijn energie.

Omdat er geen tijd werd genomen om een kop koffie te drinken en even bij te praten miste ik verbinding. 

Een gebrek aan communicatie met een leidinggevende maakte ooit dat ik (bijna) afhaakte en een andere job wilde zoeken.

Elke keer teveel nutteloze discussies in meetings zonder aandacht voor mijn inhoudelijke bijdrage en ik liep leeg. 

Totdat het kwartje viel. Ik kan eindeloos klagen over alles wat er ontbreekt in mijn wereld, maar als ik afhaak, dan doe ik er net zo hard aan mee. Wat heb ik te brengen? En wat ga ik brengen?  I can buy myself flowers!

De tijd voor die kop koffie plande ik gewoon in en het was buitengewoon leuk en gezellig, en de samenwerking loopt sindsdien ook weer stukken beter.

Een gesprek met mijn leidinggevende wat ik nodig had om genoeg voldoening uit mijn functie  te blijven halen resulteerde in regelmatig overleg en afstemming zodat ik weer echt bij kon dragen.

Door in sommige meetings vragen te gaan stellen in plaats van ook mijn mening te geven kreeg ik meer sturing op het verloop. 

Een briljant idee vertaalde ik eerst in een business case om die vervolgens voor te leggen. 

En één van mijn collega’s had voor mij het ultieme voorbeeld: ze schreef haar eigen nieuwe functie, deelde die, met haar leidinggevende, solliciteerde er naar, en kreeg de functie.

Vaak wachten we op de waardering of toestemming van anderen om invulling te geven aan onze wereld. Maar ‘I can take myself dancing’! Daar heb je de ander niet voor nodig. Natuurlijk is het leuk als er anderen zijn om mee te doen. Maar wat als iedereen op elkaar gaat zitten wachten? Hoe lang duurt het dan voordat de muziek harder wordt gezet? En weet je wat er zo grappig is? Dat er heel wat mensen mee gaan dansen zodra jij de muziek harder zet. Zodra de muziek is waar jij bent, dan heb je dus altijd een wereld waar jij jezelf kunt zijn. 

Wat doe jij? Klaag jij vooral omdat je nooit meer door iemand verrast wordt met een bos bloemen? Of zet je zelf de bloemetjes buiten?

Roy staat bekend in de community als @roy, stuur hem gerust een bericht of lees meer artikelen van hem.